Υπάρχουν κάποιοι αγώνες που δεν κρίνονται απλώς σε ειδικές διαδρομές. Κρίνονται σε ανάσες, σε ψίθυρους του πεντάλ, στα σφιγμένα γάντια των συνοδηγών. Το φετινό Ράλλυ Σαρδηνίας ήταν ένας τέτοιος αγώνας. Ανελέητος, με πέτρες σαν σφαίρες και διαδρομές που φθείρουν, όχι μόνο ελαστικά αλλά και την ψυχραιμία.
Ο Σεμπαστιάν Οζιέ επέστρεψε στην Ιταλία όχι για να μαζέψει βαθμούς, αλλά για να χαράξει άλλο ένα μικρό έπος. Και το έκανε. Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η Σαρδηνία έδειξε τα δόντια της.
Η M-Sport είδε τα αγωνιστικά να τίθενται εκτός αγώνα. Ο Νεβίλ, γεμάτος ελπίδες, χτύπησε πέτρα και αποχαιρέτησε τον αγώνα νωρίς. Όσοι έμειναν όρθιοι, είχαν πλέον μπροστά τους δύο ονόματα. Οζιέ και Τάνακ.
Ο Εσθονός, πάντα πεισματάρης, πίεσε με το i20 όσο άντεχε, προσπαθώντας να σπάσει τον ρυθμό του Γάλλου. Αλλά ο Οζιέ είναι από εκείνους που δε χρειάζεται να φαίνεται γρήγορος. Απλώς είναι.
Με το GR Yaris του Οζιέ να τραγουδάει σε κάθε αλλαγή πορείας, έχτισε προβάδισμα και μπήκε στην Κυριακή με διαφορά που στα χαρτιά έμοιαζε ασφαλής.
Ομως στα ραλλυ τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Στην τελευταία ειδική ένα μικρό λάθος παραλίγο να ανατρέψει τα πάντα. Ο Οζιέ βγήκε λίγο εκτός γραμμής, χρειάστηκε να κάνει όπισθεν – μια αιωνιότητα σε αγωνιστικό χρόνο. Ο Τάνακ πλησίασε. Μα ο Οζιέ κράτησε. Με 7,9 δευτερόλεπτα διαφορά, πήρε τη νίκη. Την πέμπτη του στη Σαρδηνία.
Πίσω τους, ο Ροβανπέρα έκλεισε την τριάδα και χάρισε στην Toyota ένα ακόμη πόντιουμ. Η ιαπωνική ομάδα, αθόρυβα δείχνει φέτος να έχει βρει το δικό της ρυθμό κυριαρχίας. Έξι αγώνες, έξι νίκες. Ό,τι και να λέμε, η στατιστική δε λέει ψέματα.
Επόμενη στάση WRC το δικό μας ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις.